Hier dan weer een verslagje van mijn Ironman Tallinn. Dit keer toch wel eentje met veel valkuilen. Het Corona spook heeft de boel wel even in de war gestuurd. Daarnaast was er ook nog een knieblessure die mij er van weerhield om in 2021 mee te doen. Omdat ons vliegticket en accommodatie geboekt was heb ik er toen maar een citytrip van gemaakt. Maar…… de aanhouder wint en dit jaar, 2022 stond ik dan eindelijk aan de start van mijn 2e volledige Ironman. Voordat ik met het wedstrijdverslag begin, toch nog enkele kanttekeningen…. Na een gedwongen werkverandering moest ik plots fulltime gaan werken ipv 4/5. (Weg volledige trainingsdag per week) een verplichte verlofperiode precies in m’n laatste trainingsblok. Ook al niet ideaal. Daar gaan we dan. Vooraf: Donderdagavond laat aangekomen in het hotel na een spoedige reis. Valies en fiets netjes afgeleverd door fiets transport. Vrijdag eerst inschrijving gedaan en de gebruikelijke expo geplunderd. Daarna geluncht met de be fast bende. Gezellig pasta stapelen bij de lokale Italiaan. Later met de fiets naar T1, ritje van 10 km, maar we waren een beetje verloren gereden en tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog een leegloper. Om niet aan m’n reservemateriaal te hoeven komen heb ik een paar keer m’n bandje opgepompt en opgelucht toch nog bij T1 aangekomen alwaar de technische dienst klaar stond om mij bij te staan. Toch een klein stress momentje. Nadat Hakim 5 keer gecontroleerd had hoe hij alles moest doen tijdens de zwem-fietswissel en daarna nog 6 keer had gecheckt hoe hij van boei naar boei moest zwemmen zijn we met Jamie, vriendin van Hakim netjes terug naar Tallinn gereden. Vrijdagavond vroeg in bed want de wekker stond om 4u, pfffff. Het gaat gebeuren: Na wat bokes met confituur, pannenkoeken en een banaantje werd ik opgepikt door alweer Jamie, die er vroeg bij was. Vlot naar de shuttlebus gereden die ons naar de start, het Lake van Harku, leidde. Busjes met energy boost en Garmin op de fiets en we konden er aan beginnen. Wetsuit aan en rustig naar het juiste startvak, 1u30 – 1u45. START Rustig beginnen zwemmen om het goede ritme te krijgen en het voelde vrij goed aan. Het zicht onder water was bijna 0,0, pikkedonker, dus het was wel zaak om je goed te oriënteren op de boeien. Ik werd vrij regelmatig getorpedeerd omdat waarschijnlijk het zich zo slecht was. Toch stabiel en met heel goed gevoel kunnen zwemmen. Laatste stuk was plotseling met redelijk veel golfslag en een vervelende opkomende lage zon. Maar ik zag het einde, dus geen probleem. Na 1u31 uit het water. Zeer tevreden met de zwemproef. Sneller dan in de put en 1 minuut sneller dan IM van 5 jaar geleden! Na rustige wissel de fiets opgesprongen en direct de wind vol op kop. Mijn voornemen was om behoudend te fietsen en mijn vermogen op een constante 200W te houden. Elke 5 km enkele slokken drinken en elke 40 km een gel. Prima raceplan toch? Na 10 km kwamen er donkere wolken aan de hemel en ja hoor, snel erna kletterde de regen met bakken naar beneden. Onze weer-specialist René had s morgens nog even naar de lucht gekeken en gezegd “het gaat droog blijven vandaag”….. Maar als import-flandrien voelde ik me precies op m’n gemak in dit strontweer en de wattages vormde geen enkel probleem, maar een vollopende blaas echter wel. Stoppen en een sanitaire pauze. (Dit ondanks m’n plasje dat ik al gedaan had tijdens het laatste stukje zwemmen) Hierna toch weer snel een goed tempo gevonden, maar toen viel plotseling m’n Garmin uit. Shit, daar ging m’n raceplan. Geen wattages meer, geen getimede drinkmomenten meer. Nog geprobeerd om met de knoppen te spelen en daardoor staat nu alles in het Ests of Fins…. Gelukkig had ik ook m’n Garmin fenix nog aan en die heb ik dan maar ingeschakeld zodat ik toch ongeveer wist welke snelheid ik reed. Na een rondje van 90 km had ik ongeveer 3 uur gefietst en ik zag toevallig hoe Michael juist afstapte met onderkoelingsverschijnselen. Echt heel spijtig, want juist daarna begon het een beetje op te klaren en … wie weet. 90 km in de gietende regen dus met flinke plassen op de baan, maar het beterde en vanaf km 100 ben ik maar iets meer gas gaan geven en ik checkte bij km 120 en 150 km of ik 30 gemiddeld aan het rijden was. 4 uur bij 120 km en 5 uur bij 150 km. Na nog een sanitaire stop (en anders moet ik bijna nooit plassen tijdens het fietsen) aan de finale begonnen. Het laatste stuk was wind vol in de zeilen en met de opgedroogde wegen kon je toch wel flink doorrijden. Na 5u46 , (31 gemiddeld) was ik klaar en dat met 2 verplichte stops. Zeer tevreden tot hier en nu alleen nog een stukje lopen…. Weer een goede wissel en, voor mijn gevoel, een zeeeeer rustig tempo beginnen lopen. WAT???? 5’47/km tijdens mijn 1e kilometer… dat MOET trager anders komt het niet goed. 2e kilometer van hetzelfde, weer een <6/km tijd. Het zal toch niet waar zijn…. De magische krachten in de sport, Ik heb vandaag, ja juist vandaag een superdag, met superbenen en ik kan dit tempo moeiteloos 42,2 km aanhouden; aan het einde een klopje, maar op karakter een super marathon lopen ?????? Neen, het is niet waar. Al tijdens het 1e rondje lopen (4 rondjes van ca 10 km) begint de sloophamer al op mijn lichaam te werken. Echt moe wordt ik niet, maar de pijntjes beginnen te komen en de km tijden lopen op. Het 2e rondje begint het wandelen en begint het moeilijker en moeilijker te worden. De kilometers worden precies langer. Ik begin elk stijgend stukje in de weg meer en meer te voelen en de kasseien in het oude stadsgedeelte vervloek ik. Eerst m’n linkerknie die pijn doet en erna m’n rechterknie. Door de pijn is het telkens weer wandelen, Rondje 3 begint m’n kop te zeggen “dit is m’n allerlaatste triathlon, ik koop een nieuwe roadbike en ik ga fietsen. Lopen is niks voor deze oude knoken. Meer wandelend dan rennend overleef ik toch ook deze moeilijke 3e ronde. Maar dan …laatste rondje. Dat geeft toch nog een beetje hoop. De supporters staan aan de kant en roepen je hebt nog 5 uur voor 1 rondje te doen, je gaat de finish halen,je ligt 5e in je age group. …. Nieuwe strategie. Bij elk km punt loop ik tot de volgende en dan stap ik 10 seconde. Het lukt bijna. Beetje bij beetje nader ik de finish en de hele dag afzien en pijn lijden worden veranderd in 30 seconden van puur geluk om juichend de finishlijn te halen. Trage marathon van 5u20 Tot mijn verbazing was mijn eindtijd onder 13 uur, nl 12u53 en een 7e plaats in mijn AG van de 14 gestartten. Super trots op mijn finish in deze Ironman. De omstandigheden waren veel moeilijker dan tijdens mijn 1e. Fulltime werken, druk gezinsleven met dochter die veel aandacht nodig heeft. Het vraagt toch zeer veel opoffering en discipline om dit klaar te spelen en tevens veel begrip van de partner. Tallinn was superfijn met goed gezelschap en goed georganiseerd. Ook een heel mooi fietsparcours. Het loopparcours is iets minder. Wel veel enthousiasme van de lokale bevolking. Op naar de volgende